'Lange tenen bij de politie'

Description

Sommigen binnen de Nederlandse politie kunnen slecht tegen kritiek, anderen omarmen inbreng van buitenaf. Dat weet politiesocioloog Jaap Timmer (Vrije Universiteit Amsterdam) uit ervaring. „Terwijl mijn inbreng toch vooral constructief is en gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek, zie je dat die soms forse weerstand oproept.” Het is dus niet zo gek dat heftig wordt gereageerd op verwijten die in het openbaar worden gedaan door iemand uit de eigen gelederen, zoals de gewezen Leidse politiechef Fatima Aboulouafa. Volgens Timmer speelt mee dat bij in elk geval een flink deel van de politie het idee leeft dat het Nederlandse politiekorps het beste van de wereld is. „Verder is soms sprake van conservatisme, het sluiten van de rijen, lange tenen en zijn sommige leidinggevenden gewoon bang voor hun hachje.” De politiecultuur van interne solidariteit en kameraadschappelijkheid heb je in moeilijke omstandigheden nodig, maar kan ook een wij-zij sfeer creëren, zegt Timmer. „De invloed van de buitenwereld is vanuit dat perspectief slecht. Regeltjes knellen. De opvatting is dan: ’politiewerk laat zich niet regelen’. En ook: ’laat ons nu maar, wij weten het beter’. Kom je met kritiek, dan kan de reactie zijn: ’wie denk je wel dat je bent?’ Dat is ook wel letterlijk zo tegen me gezegd. Tegelijk word ik door de politie gemiddeld maandelijks gevraagd als spreker of adviseur.’’ De Nederlandse politie voelt zich bijvoorbeeld superieur in terreurkwesties, merkt Timmer. „Broeinesten als de banlieues van Parijs en bij Belgische steden kennen we hier niet, omdat de politie in de haarvaten van de samenleving zou zitten. Omdat wij van die geweldige wijkagenten hebben. Maar de onderbouwing hiervan blijft uit en wijkagenten klagen juist dat ze veel te weinig tijd en ruimte krijgen om hun werk goed te doen.’’