Zelden sprak haar vader over zijn ellende in het tbc-sanatorium, in de jaren vijftig. Inge Mutsaers zoekt naar het onheil dat de nonnen van Sint Jozefsheil hebben aangericht, ook in haar eigen karakter.
Onlangs publiceerde de ‘Commissie Onderzoek naar Geweld in de Jeugdzorg’ haar onderzoek naar geweld tegen minderjarigen in instellingen en pleeggezinnen sinds de Tweede Wereldoorlog. De ervaringen van sanatoriumkinderen zijn daarin niet meegenomen. “Het is een vergeten groep, zo lijkt het”, zegt hoogleraar orthopedagogiek Carlo Schuengel van de Vrije Universiteit Amsterdam, die betrokken was bij het onderzoek.
Zelden of nooit sprak mijn vader over zijn tijd achter de hoge ramen van het Bakelse sanatorium Sint Jozefsheil, en de ‘Zusters van de Goddelijke Verlosser’ die hem verpleegden.
...
Door het bezoek aan zijn sanatorium kan ik mijn vaders gedrag beter plaatsen, en begrijpen hoe de hap uit zijn kindertijd zijn sporen heeft nagelaten. Het verhaal van mijn vader komt sterk overeen met de getuigenissen van kinderen uit internaten of residentiële instellingen, volgens Schuengel, die voor de ‘Commissie Geweld in de Jeugdzorg’ leiding gaf aan het onderzoek naar geweld in residentiële instellingen.
Waarom de sanatoriumkinderen niet meegenomen zijn in het onderzoek van de commissie weet de hoogleraar niet. Daardoor is niet bekend hoe groot de groep is voor wie de sanatoriumtijd nog altijd nadreunt. Af en toe komen er verhalen naar buiten. In 2015 tekende Trouw het verhaal op van een ex-sanatoriumpatiënte die nu gebukt gaat onder depressie en angststoornissen, onder meer door het continue gevoel van onveiligheid in het sanatorium.