De verdeling van schaarse frequentievergunningen: een voorbeeld voor het algemene verdelingsrecht?

Bij de laatste grote veiling van schaarse frequenties voor mobiele netwerken hebben Tele2, KPN, T-Mobile en Vodafone een frequentievergunning toegewezen gekregen. De komende jaren zullen andere veilingen moeten
worden georganiseerd voor de 700 MHz, 1400 MHz en de 2100 MHz frequenties.
5G staat voor de vijfde generatie mobiele netwerken. Kenmerkend voor 5G is de extreem hoge snelheid, het versturen van meer data, langere batterij en een verhoogde betrouwbaarheid. Zo kunnen bijvoorbeeld tractoren zelf rijden, kunnen gewassen worden voorzien van sensoren en continu worden gecontroleerd op ziekten en kunnen artsen op afstand een patiënt in een ambulance beoordelen.2 In Europa zijn tot nu toe drie frequentiebanden geschikt voor 5G toepassing, waaronder de 700 MHz band die in 2019 verdeeld zal worden.
Het is opmerkelijk dat de overheidsregulering die gepaard gaat met de verdeling van de schaarse frequentievergunningen, in tegenstelling tot de regulering van de verdeling van sommige andere schaarse vergunningen, zeer uitgebreid is. Dit roept de vraag op in hoeverre de regelgeving in het telecommunicatierecht omtrent de verdeling van schaarse frequentievergunningen als voorbeeld kan
dienen voor andere rechtsgebieden. Deze vraag staat in dit artikel centraal. Betoogd wordt dat het telecommunicatierecht een breed juridisch kader bevat en een voorbeeld kan zijn voor andere deelgebieden, met name de schaarse vergunningen waarvoor minder verdeelregels zijn vastgelegd in wet- of regelgeving.