Onwillekeurig speekselverlies bij kinderen met cerebrale parese

Kwijlen is een complexe aandoening, waarvan de oorzaak voornamelijk gezocht kan worden in problemen bij het slikken door motorische beperkingen en een verminderde gevoeligheid in het orale gebied. Er zijn daarnaast nog vele factoren die de ernst van kwijlen kunnen beïnvloeden, zoals een inadequate mond- of lipsluiting, een verkeerde houding van het lichaam en het hoofd, de aan- of afwezigheid van oesofageale reflux en de bezigheid van het kind. Chronisch kwijlen is een fysiek, emotioneel en sociaal probleem dat bij kinderen met cerebrale parese frequent voorkomt. Het kan zelfs ernstige gevolgen hebben wanneer niet weggeslikt speeksel wordt geaspireerd, het zogeheten posterior kwijlen. Behandeling zorgt voor significante verbeteringen in het leven van kinderen met cerebrale parese en hun ouders of verzorgers. Veelal wordt er eerst gekozen voor gedragstherapie, maar het effect daarvan is dubieus. Het toedienen van medicatie met anticholinergica of botuline toxine zijn behandelopties die vaak met succes worden toegepast. Deze medicamenten veroorzaken echter veel bijwerkingen zoals sedatie, constipatie, urineretentie, wazig beeld, xerostomie, rusteloosheid, parotitis, zwakke mondsluiting, moeilijk spreken en dikker speeksel. Het is een behandelvorm die wel effectief is en bij een groot deel van de kinderen snel aanslaat, maar altijd tijdelijk van aard is. Als reversibele behandelopties niet mogen baten, kan er een chirurgische ingreep plaatsvinden. Daarbij wordt meestal gekozen voor het onderbreken of verplaatsen van de uitvoergangen. Xerostomie is een van de weinige bijwerkingen.