Van woordblindheid tot dyslexie. Geschiedenis van leesproblemen in het Nederlandse onderwijs

Dyslexie of woordblindheid is al vanaf het einde van de negentiende eeuw bekend, maar het duurde vervolgens meer dan tachtig jaar voor het onderwijs er iets mee ging doen. De vraagstelling van dit boek is daarom: waarom heeft het zo lang moeten duren? Het gevolg is geweest dat dyslectische kinderen die voor 1990 de lagere school bezochten in het onderwijs vaak niet ver kwamen. Hogere opleidingen waren voor hen meestal onbereikbaar en wie wel zover kwam, moest beschikken over een forse dosis doorzettingsvermogen en een behoorlijke intelligentie. Dat er zoveel onbekendheid was over dyslexie of woordblindheid betekende niet dat het onderwijs niets deed. Lezen vormde er sinds 1945 een speerpunt. De LOM-school ontstond waar vele kinderen met ernstige leesproblemen zich thuis en geholpen voelden. Remedial teachers kwamen de scholen binnen. Nadat de wetenschap het onderzoek naar dyslexie ter hand nam en wetenschappers, belangenverenigingen en overheid gingen samenwerken, ontstond beleid om dyslectische kinderen op te sporen en te behandelen. Maar dan is inmiddels het jaar 2000 gepasseerd.