Verandering in prevalentie van eenzaamheid onder ouderen in de periode 1992-2020

In deze rapportage is de trend in prevalentie van eenzaamheid onder ouderen in de periode 1992 – midden 2020 zichtbaar gemaakt. De resultaten tonen een ongeveer dezelfde prevalentie van matige tot sterke eenzaamheid aan bij ouderen die in de jaren 1992 tot ongeveer 2006 zijn ondervraagd; zo rond de 27% is matig tot sterk eenzaam. In de jaren 2009 – 2018 is de prevalentie (afgerond) ongeveer vijf procentpunten lager (23%). Rond juni 2020, tijdens de COVID-19 pandemie, is de prevalentie weer veel hoger, namelijk 27%. We onderzochten ook sterke eenzaamheid (versus niet of matig eenzaam). Deze prevalentie is in de jaren 1992 – 1996 ongeveer 14%. Daarna is een gestage daling te zien tot 6% in 2018. Tijdens de pandemie is de prevalentie weer iets hoger, namelijk 7%.