Werkgerelateerde vermoeidheid bij werknemers met een visuele beperking en het effect van een interventie gericht op energiemanagement

Veel mensen met een visuele beperking ervaren hun werk als vermoeiend. Het doel van dit onderzoek is om de mate van vermoeidheid en daarmee samenhangende factoren te onderzoeken bij werknemers met een visuele beperking, en om de effectiviteit van een tweedaagse groepsinterventie, gericht op energiemanagement, te bepalen. Dit is gedaan middels een vergelijkende studie met een trainingsgroep (n = 31) en controlegroep (n = 36) van werknemers met een visuele beperking. Werknemers met een visuele beperking rapporteren significant hogere niveaus van vermoeidheid dan werknemers zonder visuele beperking in een normatieve populatie; vermoeidheid blijkt vooral gerelateerd aan praktische zaken zoals werkdruk, visuele inspanning en reizen en mobiliteit. Vermoeidheid is negatief gerelateerd aan een positieve houding tegenover gebruik van hulpmiddelen. Vermoeidheid blijkt tevens gerelateerd aan een specifieke vorm van prestatiemotivatie, maar niet aan persoonlijkheid. Voor zowel de interventiegroep als de controlegroep is er een afname van de vermoeidheid die verband houdt met het aantal acties of aanpassingen die werknemers initieerden en aan actie om de visuele inspanning te verminderen. Samenvattend kan geconcludeerd worden dat werkgerelateerde vermoeidheid een serieus probleem is voor werknemers met een visuele beperking, niet gerelateerd aan persoonlijkheid maar vooral aan praktische zaken. Het onderzoek geeft aanknopingspunten voor energiemanagement en duurzame inzetbaarheid van de doelgroep.