Zelfbeschikking en wilsbekwaamheid van mensen met dementie in verband met beslissingen over euthanasie: de paradigmawisseling in de medische ethiek en het gezondheidsrecht

Over de zaak van de verpleeghuisarts die het leven beëindigde van een patiënte met gevorderde dementie. Rozemond beargumenteert dat “niet is vastgesteld dat de patiënte wilsonbekwaam was volgens gangbare juridische en medische procedures en criteria.” En voor wie daar vreemd van opkijkt: “Ook de Hoge Raad heeft zich in zijn twee arresten niet uitgelaten over de vraag wat de betekenis van wilsonbekwaamheid in juridische en medische zin is en ook niet over de wijze waarop wilsonbekwaamheid moet worden vastgesteld. De Hoge Raad heeft zich evenmin uitgesproken over de betekenis van het zelfbeschikkingsrecht van patiënten met dementie in verband met beslissingen over hun levenseinde.” En dat betekent dat twee kernbegrippen ‘wilsonbekwaamheid’ en ‘zelfbeschikkingsrecht’ noodzakelijk om nader onderzoek vragen. In deze bijdrage een degelijke voorzet daartoe.